In Control

Controledrang komt voort uit angst. Wat best tegenstrijdig is als je bedenkt dat de angst vaak vanzelf verdwijnt zodra je durft los te laten. Maar goed, als het allemaal zo makkelijk was…

Er is hier heel veel over uit te wijden en dat zal ik ook doen in aparte blogs over oa angst en loslaten. Voor nu probeer ik het bij het onderwerp 'controle' houden.

Voorbereiding is alles

Waarom willen we alles onder controle houden? Mensen willen graag de controle hebben zodat ze in enige mate zekerheid ervaren. De wereld zit vol onzekerheden en er kunnen continu dingen gebeuren waar we geen invloed op hebben. Door zelf goed voorbereid te zijn, hebben we in ieder geval de controle over onszelf.

Mijn verlangen naar geluk had geleid tot een verlangen naar controle. Ik moest zo’n strijd leveren om die controle vast te houden. En achteraf bracht het me niet het geluk wat ik nastreefde.

Het hoofd van een controlefreak maalt maar door. Zeker op rustige momenten vraag je je af: ‘Stel nou dat dit gebeurt.’ En: ‘Hoe voorkom ik dat…’

Broodkruimels strooien

Van alles en ook eigenlijk iedereen onder controle willen hebben en houden, alles plannen, overal lijstjes voor, meldingen die afgaan om agendapunten af te werken. Verjaardagen aflopen, appjes sturen dat ik aan mensen denk, overal maar lijntjes uitzetten naar mensen en broodkruimels strooien in de hoop dat ze happen. Zodat mijn brein tevreden kon zijn met dat er aan me gedacht werd. Dat ik leuk was, er toe deed, bestaansrecht had.

Ik wilde hiermee eigenlijk mensen beheersen. Onderbewust uiteraard. Beheersen als in, onder controle houden zodat ze bij me blijven. Aardig gevonden worden hoort daar ook bij voor mij. Ik wilde eigenlijk het liefst dat iedereen me elke dag zou vertellen dat ie van me hield. Ik dacht toch immers ook elke dag aan iedereen die ik ken. Elke dag speelt er bij mij een soort plaat af met alle gezichten en namen die ik maar ken. Mijn brein slaat geen dag over. Ik heb altijd al liefde gestuurd naar deze mensen maar mijn brein nam vaak de overhand met zijn ellendige gedachten. Je schiet te kort, je geeft mensen te weinig aandacht, je bent geen goede vriendin/ zus/ dochter. Maar ook; die en die bellen jou nooit, je bent niet uitgenodigd voor dat en dat, zij en zij missen jou echt niet hoor.

Wie heb ik aan de lijn

Veel mensen willen aardig gevonden worden. Dat is niet zo gek. Het is ook een stuk makkelijker als iedereen ons aardig vindt. Ik ervaar dat nu niet meer zo. Ik heb zo'n uitgesproken persoonlijkheid. Die is niet voor iedereen. Maar ook al had ik dat niet, je zit gevoelsmatig niet met iedereen op dezelfde lijn. Ik noem het 'alsof je niet dezelfde taal spreekt'. Je voelt dat. Maar wat ging ik vervolgens doen, ik wilde dan juist dat diegene me aardig vond. Onbewust eisen dat iedereen dezelfde taal spreekt, hetzelfde naar de wereld kijkt. Dan pas had ik weer die bestaansrecht. Ik had soms zelfs het gevoel dat ik juist uitlokte dat diegene me aansprak op iets zodat ik daarna de slachtoffer uit kon hangen. Wacht even, slachtofferschap...Ook weer zinnig misschien om een apart blog over te schrijven.

Geslagen puppy-syndrome

Terug naar het geslagen puppy-syndrome zoals ik het voor mezelf ben gaan noemen. Ik bleef terugkomen bij mensen die me keer op keer verkeerd behandelen maar ik bleef terugkomen net als een puppy die geslagen wordt. Die is loyaal aan zijn baas en zal terug blijven komen. Alles om die baas maar niet te verliezen. Het is een instinct, die puppy weet niet beter. Blijkbaar ben ik niet de enige die zo gewired is. Das een engels woord en staat interessant en wordt helemaal hip dus zoek maar op als je hip wilt zijn.

Heel erg vroeger maakte ik de waarheid soms weleens een beetje mooier. Ik dikte de boel weleens aan. Waaide met winden mee. Ik heb ook weleens gelogen. Waarom? Had ik dat nodig? Voor erkenning, aandacht, om gezien te worden, bevestiging, dat ik wat voorstelde, dat ik genoeg was, gezien werd, opviel, liefde? Zoiets zal het zijn. Ik deed dit niet bewust, niet met voor opgezet plan. Het was er vaak uit voordat ik erg in had.

Ik voelde me vaak alleen al had ik nog zoveel mooie lieve mensen om me heen verzameld. Ik woonde vanaf mijn 18e op mezelf en dat was niet een keuze die ik per se had willen maken. Ik wist geen bal op die leeftijd en was in m’n kern eenzaam. Niet alleen, Ik had veel liefde en steun om me heen van vriendinnen maar ik was wel eenzaam in mijn hoofd en mijn lijf. Ik had de overtuiging dat als ik zou zijn wie ik werkelijk was, ik niemand meer over zou houden en dat kon ik letterlijk niet aan. Ik was zover van mezelf verwijderd en op zoek naar wat een ander van me wilde dat ik op mn 21e mijn 1e depressie had. Over dit onderwerp zal ik waarschijnlijk in het najaar schrijven. Wel zo'n lekker onderwerp bij een kopje thee als de blaadjes vallen. Knapt iedereen vast lekker van op.

Hoe hoort het eigenlijk

Ik dacht dat je pas goed was als je een relatie had. Alleen zijn is namelijk gek. Dan is er wat met je aan de hand. Ik leerde, na vele vriendjes, op mijn 26e pas mijn man kennen. Ik was daarmee toen al rijkelijk laat. We waren ook een soort van leftovers. Ik kreeg letterlijk een preek over een groenteboer met aardappels met rotte plekjes. De goeie gaan namelijk als eerste op. Ik was dus zo'n aardappel. met rotte plekjes en mijn man dus blijkbaar ook.

Met mijn man heb ik een ietwat hobbelige weg begaan maar het komt er voor nu op neer dat ik er scheef ben ingegaan. Ik wilde alles passend en kloppend maken. Zoals ik dacht dat een relatie hoorde te zijn en eruit moest zien. Het moest slagen. Het was nou al zo vaak mis gegaan. Dat terwijl ik zo'n leuke meid was, zeiden mensen. Dus ja, wat is er dan met die meid.

Beide miste we vertrouwen in ons zelf. Maar we hadden wel een juiste verbinding en liefde voor elkaar. Onze humor is beyond leuk en sleept ons overal doorheen. Dit helpt ons tot op de dag van vandaag.

Het gaat goed met ons. Het gaat goed met mij. Ik ben rustiger en ik probeer niet meer alles en iedereen te beheersen en er controle over te houden.

Activiteiten, agendapunten, mensen...In liefde laat ik losser. Het schijnt een natuurlijk proces te zijn wordt me verteld. Ik moet ook wel, ik heb niet overal energie voor. Mensen mogen mij ook losser of los laten. Ik ben hiermee een soort van oké. Dit betekent niet dat ik dat makkelijk vind maar ik voel dat het het juiste is om te doen. Hiermee maakte ik m’n wereld kleiner en dat is spannend. Mn hoofd (ego) protesteert maar in mn lijf voel ik dat het oké is. Het is dus zoals ze zeggen, misschien wel een natuurlijk proces.

Mensen weten dat ik aan hun denk en dat ik van hen hou en het beste met hun voor heb. Ik probeer die plaat alleen niet meer iedere dag af te spelen. Ik weet en voel ook dat er aan mij gedacht wordt en dat mensen het beste met mij voor hebben. Er wordt enorm van mij gehouden ook al vlieg ik uit de bocht. Ik ben er voor iedereen die wil dat ik er ben, altijd. Iedereen die mij kent zal beamen dat als jij ergens in Groningen staat met een lekke band, ik al in de auto zit met een reep chocola om je op te pikken. Ik voel dat ook terug. Ik heb de bevestiging niet meer in woorden nodig. Nou ja heel erg bijna niet meer…Ik ben nog vlieguren aan het maken.

Ik leer nieuwe mensen kennen. Waanzinnig mooie mensen. Mooie zielen, grapje! Ik kom erachter dat er een wereld voor me opengaat aan nieuwe mensen met andere visies. Het is mijn vijver. Ik had het niet willen missen ondanks dat het me wat heeft gekost. Mn naasten contacten worden beter. Intenser. Liefdevoller. Dit verdienen ze ook. En...Ik heb meer bakken meer energie.

Om gelukkig te zijn heb je niet meer nodig maar minder. Dan ontstaat er meer.

x Tien