Tien waar zit je ZIEL

Ik dacht ik begin bij het begin en dat is een vrij toegankelijk onderwerp: je ziel.

Grapje, dit is natuurlijk een super grootserig onderwerp waar veel over gedacht en geschreven wordt. Ik was erdoor aangetrokken tijdens mijn reis in persoonlijke ontwikkeling. Dat heet zo in persoonlijkeontwikkelingsland. Dan ga je op reis. Zonder koffer maar met jezelf.

Het gaat namelijk heel erg over wie jij bent. Hoe groots je bent. Het raakt voor mij heel erg het onderwerp ‘liefde hebben voor jezelf’ dus vandaar dat het handig is als ik hier wat over deel.

Dit is volgens mij het langste verhaal wat ik geschreven heb dus je moet er echt even tijd voor hebben en er voor gaan zitten met een theetje en een kleedje. En 2 chocotoffs.

Ik steek van wal

Ik kon hier pas bij toen ik echt kon leren voelen. Met m’n onderbuik, niet met m’n hoofd (ego). Het leren voelen is zo'n belangrijk onderdeel geweest van mijn transformatie. Ik leerde oa dat we een lichaam (voertuig) hebben op aarde maar dat ons ziel grootser is. Het past er eigenlijk niet eens echt lekker helemaal in.

Ook toen ik mijn gevoel dusdanig toe kon laten en besefte wat mijn pad in het leven is, wat mijn missie is en dus mijn zielsmissie, liet dit onderwerp me niet meer los. Ik werd er ook zo ongelooflijk rustig van. Ik zei toen ook iets van ‘aaaah nou snap ik het’. Kijk en het is gewoon allemaal veel makkelijker als je weet wat je hier op aarde allemaal aan loopt te klooien. Het maakt het lekker duidelijk. Niet per se makkelijk dat dan weer niet, dat ligt eraan wat je missie zeg maar is.

Nou hier gaan we. O en als je nu afhaakt, helemaal prima, voel je dat je verder wilt lezen…Volg dat zou ik zeggen. Tis best interessant.

Het heeft alles te maken met leren voelen. Dit doe je met je onderbuik en je bekken. Je sacrale centrum. Je hart doet ook mee. Die is niet geheel onbelangrijk in het hele verhaal.

Terug naar voelen

Op het moment dat je je open stelt om te leren voelen lijkt het wel alsof je ogen meer open staan. Wijd opengesperd. Het lijkt erop alsof je meer kan zien. Omdat je ogen de spiegels zijn van je ziel zou dat betekenen dat je ziel zich openstelt om meer te ervaren, op te nemen, te voelen. Je ziel is afgestemd met je gevoel. Ik noem het ook wel alsof je een artisjok afpelt. Dan ineens ben je bij de kern. Het kwartje valt en je voelt je high on life. Je kan alles aan.

Op wetenschappelijk niveau zijn er opvattingen dat je ziel niet eens zou bestaan. Gedachten, emoties en herinneringen van een persoon bestaan alleen maar in de hersenen en deze verdwijnen na je overlijden. Het is simpel gesproken niet te vinden op een scan.

"Ja, maar dat kan toch niet...Ik heb nog nooit iemand zonder ziel zien functioneren? Nee, nou je het zegt.

Maar waar zit dan precies je ziel?

Eigenlijk nergens.

Huh, maar je zegt net in je buik?

Lekker vaag Tien.

Kijk…zolang je kijkt een scan van je lichaam (fysieke laag) dan vindt je hem niet. Net als je lurven en je kladden, je gedachten en gevoelens. Die zie je ook niet op een scan.

Maar je ziel zit er wel. Daar kunnen we het allemaal over eens zijn. Zonder een ziel is een lichaam betekenisloos. Dat klinkt logisch.

Op fysiek niveau hebben we allerlei lichaamsdelen die je kunt zien op een scan. Op ziels-niveau is het niet allemaal zo strikt gescheiden. Integendeel, zielen kunnen via resonantie, harmonie en afstemming elkaar versterken. Je voelt elkaar aan, alsof je elkaar begrijpt. Als je liefde voelt, plezier hebt of voldoening voelt dan zijn we helemaal een met onze ziel.

In oude yoga wetenschappen zien ze je lichaam als een voertuig hier op aarde.

We gaan een stapje verder.

De leeftijd van je ziel hangt af van het aantal keer dat je geïncarneerd bent op aarde en wat je geleerd hebt van al die verblijven. Je ziel zal net zo lang naar de fysieke wereld blijven komen tot zij alles geleerd heeft wat er te leren valt over mens zijn. Hoe vaker je bent geïncarneerd, hoe ouder je ziel.

Ja maar Tien ik weet niet of ik daar in geloof. Ik snap dat. Ik ben opgegroeid met het gereformeerde geloof waarin de ziel wordt beschreven als ‘levensadem’. Wanneer iemand overlijdt en de levensadem uit het lichaam vloeit, stijgt de ziel naar de hemel. Ik denk dat we elkaar hier kunnen vinden.

Gladijseffectje

Maar het is een kantelpunt. Ik weet dat. Sterker nog, ik voel een gladijseffectje opkomen. Maar het is allemaal oké, ik geef aan wat er allemaal gedacht en gezegd wordt omtrent het onderwerp. Jij bepaalt wat je er over wilt weten. Ik doe dat net zo goed. Ik luister naar mijn gevoel en waar ik me prettig bij voel.

Dus of je haakt nu af en denkt ‘Joe’, ik ga een bakkie thee maken hoor Tien, jij met je gereïncarneer en je verhaal over zielen en lichamen als voertuigen. Of je voelt dat je er voor openstaat en verder wilt lezen. Alles is goed. Ik kan alleen maar zeggen dat ik het ervaar als een waardevolle aanvulling op mijn leven. Er zijn zo veel verschillende overtuigingen. Ik vind dat op zich al heel interessant. Verschillende mensen, ideeën en stromingen. Is ook helemaal van nu, zijn wie je wilt zijn en lekker uitzoeken wat en hoe je het wilt. Alles en iedereen inclusief wat mij betreft.

Velen van ons hebben ons hart al geopend en zijn sterk intuïtief. Ik ben er daar een van. We hebben inzichten en kunnen ons makkelijk verbinden met anderen. Het is veel moeilijker om je zielsenergie werkelijk handen en voeten te geven. Daarvoor moet je deze energie nog verder laten afdalen in je lichaam: door je buik en bekken. Dit is het sacrale centrum waar ik het in het begin over had.

Hoe is het met je zonnevlecht

We moeten langs de drie onderste chakra’s: de zonnevlecht (hier woont je ziel dus), heiligbeen-, en stuitchakra. Daar zitten ook je hartstocht en verlangen, je angst, woede en twijfel. Je buik draagt de pijn van oude gevoelens en jeugdherinneringen. Als je zielsenergie, naar je buik gaat, wordt ook dat aangeraakt. Het vraagt dat je door al die gevoelslagen heen gaat.

En dat is misschien wel de belangrijkste reden waarom we daarvan weg gaan en ons terugtrekken naar boven, naar ons hoofd. Die wil namelijk erg graag verklaren waarom we ons voelen zoals we ons voelen en weggaan van pijn. Been there done that. Geloof me, ik vind Betty Brein ontzettend interessant hoor maar ik ben geen hartsvriendinnen met Betty.

Als het ons lukt om meer te luisteren naar ons gevoel dan worden we meer ons zelf. Dat is mooi toch?! Maar dit is dus best een klusje. Ons dagelijks leven is hier niet op gebouwd. We moeten snel beslissen en kunnen ons niet altijd veroorloven om te denken ‘eh wat zegt mijn gevoel’?

Even wat zinnige dingen op een rijtje

- Je hebt een lichaam. Je 'voertuig' hier op aarde. Die vinden we soms niet leuk, mooi, goed genoeg of het beperkt ons. Het reageert op alles wat we waarnemen. Je kunt niet zonder een lichaam. Je ziel kunt niet zonder een lichaam. 

- Je hart. Die neemt beslissingen zonder dat je ze kunt beredeneren. Het is gewoon het weten in je hart. Ook al denk je dat je het niet weet, je weet het altijd. Je begrijpt het hart alleen niet altijd. Maar weten doet ze het altijd.

- Je onderbuik. Als je met je onderbuik leert voelen is dat doodeng. Je wil het liefst weg. De antwoorden kunnen je niet bevallen. Oude pijn en angst dient zich aan. Je gaat liever terug naar je hoofd om het via die weg aan te kunnen. Maar als je dat niet doet en het lukt je dus om bij het voelen te blijven transformeert de pijn.

- Hier en nu. Soms moet je gewoon even blijven waar je bent. Je bent op de juiste plek. Je moet niet sneller willen, dan forceer je de boel.

- Emoties. Die dingen vinden we nogal ingewikkeld. We laten liever alleen de leuke toe. Logisch ook omdat de maatschappij hier moeite mee heeft. Een bekende slogan is ‘altijd blijven lachen’. Nou dat hebben we met z’n allen wel erg letterlijk genomen. We zijn doodsbang geworden voor al die andere gevoelens en hebben liever dat ze zich manifesteren in allerlei fysieke klachten dan dat we ze er even voor 90 seconden uitlaten. Even 90 seconden janken en stampvoeten. Als we dat nou gewoon eens zouden doen zouden we erachter komen dat de balans in ons lijf binnen no time hersteld wordt. Ze geven namelijk precies aan wat je nodig hebt. Ben je boos, verdrietig of bang? Dan kunnen we dat toch gewoon even eruit gooien? Daarmee zorgen we voor onszelf. We verliezen een stukje controle als we dat doen en dat is rete spannend dus doen we liever niet. Het hoofd (ego) vindt er ook nog eens wat van en als die zich er mee gaat bemoeien dan weet je het wel. Die schreeuwt namelijk nogal hard richting dat gevoel. 

Dan is er nog zoiets als ‘de stadia van je ziel’.

Holistik zegt hierop het volgende:

Elke ziel volgt simpelweg haar eigen pad. Ook oude zielen moesten ergens beginnen.

Ze beschrijven vervolgens 10 stadia. Simpel gezegd: 1. Is een jonge onervaren ziel en 10. Is een oude rot in het vak. Ik dacht ik geef even de verkorte versie ik ben nu ook wel klaar met dit onderwerp als ik eerlijk ben. Zoek het vooral eens op als je het interessant vindt om te kijken waar jij je gevoelsmatig bevindt.

Tot slot.

Als je goed geaard bent, je hart rustig en open en je hoofd helder is, dan kun je verbinding maken met de lijn van je ziel. Je zult dan merken dat alles met veel minder moeite gaat. Alles gaat stromen.

Nou dat had ik dus...Aanradertje

x Tien

Mijn bronnen voor dit geniale stuk waren:

- Internet: Rozemond coaching, Inspirerend leven, Holistik, NatuurlijkZijn, en nog wat hapsnap sites.

- Mensen om me heen. Mooie zielen.

- Ikzelf. Ook zo'n mooie ziel.