Bang voor kinderen en flubberbenen

Yep present! Ik zeg het maar eerlijk. Doodeng vind ik ze. Eigenlijk alle kinderen. Onvoorspelbaar ook dat is het misschien. Ze doen veelal wat ze zelf willen en nooit echt waar jij op dat moment behoefte aan hebt. Egoïstisch zijn ze ook. Je hebt kleine en grote egoïsten maar het komt volgens mij allemaal op hetzelfde neer. Als het peuters zijn krijsen ze de boel bij elkaar als ze iets willen en als ze wat groter zijn, puberformaat ofzo zijn ze omme nabij 1,20 centimeter groter maar het principe blijft wel aardig hetzelfde.

Ik weet me vaak geen raad met die lui. Ik lach vriendelijk hoor naar ze maar van binnen voel ik vaak paniek. De crisiscommunicatie die ik ooit in de gevangenis geleerd heb om met gijzelingen om te gaan komt nog weleens van pas zal ik maar zeggen.

Ik probeer ze ook altijd te vriend te houden. Duw ze het liefste vol met vreet en action speelgoed. Als ze maar stil zijn.

Ik ga nou effe ratelen dus hou je vast!

Je bent er toch ook de hele dag maar druk mee? Die lui vragen zo verschrikkelijk veel aandacht of zie ik dat nou verkeerd? Eten ze wel lekker, zijn ze wel blij, hoe verloopt de dag?

En over dat onvoorspelbare...Ze zetten je voor lul. Veel te vaak en op de vreemdste momenten. Ineens zeggen ze ‘gatver’ in een restaurant of ‘die meneer is echt dik’. Ze lachen er vaak ook nog bij. Niemand lacht maar zij wel hoor. Ik koppel er overigens gelijk wel een pedagogische les aan vast, dat begrijp je! Ik bedoel, mij voor joker zetten, ik zal je letterlijk een lesje leren. Win-win situatie!

Ja, er is me een ding heel duidelijk geworden de afgelopen 10 jaar van het moederschap; ook al doe je nog zo erg je best, ook al leer je van alles bij, al heb je op momenten het allemaal nog zo lekker in de hand en onder controle, je bent werkelijk nooit klaar met opvoeden volgens mij. Dat zie ik bij m’n man ook…grapje.

Ouderlijk advies

Nee, maar even serieus, we blijven toch steeds in rare nieuwe fases aanbelanden waar we eigenlijk wel een beetje sturing in zouden kunnen gebruiken? En dan bedoel ik niet de moedermaffia. Ik zit met mijn 41 jaar nog steeds weleens op een beetje ouderlijk advies te wachten. Ik maak er met regelmaat best nog weleens een puinhoop van voor mijn gevoel.

Stop teveel snoep in m’n kids, eet zelf niet altijd gezond, heb niet altijd zin in die kut-klei of vloeibare-verf, of andere plakkerige creatieve dingen. Zou wel minder de tv aan willen hebben of de schermtijd wat verminderen, mijn mobiel wat meer weg leggen, tikkie minder ontvlambaar willen zijn op sommige momenten, wat meer in het hier en nu willen leven en lekker mindful de grassprietjes kunnen tellen, meer mijn grenzen kunnen aangeven en vooral na kunnen leven want ik bedoel consequent zijn is nou niet echt iets waar ik in uitblink. Ja consequent chips fretsen dat dan weer wel...

Ik kan helemaal los gaan geloof ik. Ik zet mezelf effe lekker op de ouderschapskaart. Het AMK of Bureau Jeugdzorg hoeft trouwens niet gebeld te worden hoor. Ik heb er gewerkt en geloof me, dit is peanuts, die lui komen hier echt hun bed niet voor uit.

En toen...was er licht

Maar er is licht aan het eind van de tunnel. Want als ik dit zo allemaal opnoem kom ik in een draaikolk van negatieve gevoelens terecht en dat ga ik echt niet meer doen. Veel te lang gedaan, helpt voor geen meter. Ik leg de nadruk verkeerd waardoor alles groter word. Ik kan hier en daar wel op dingen gaan letten maar het is de kunst om juist de focus op alle andere dingen te leggen. Dingen die juist super goed gaan, waarin ik heb mogen leren en ontwikkelen. Dingen die beter zijn gegaan dan ze gingen. Hier leg ik nu veel meer de focus op en dat helpt enorm kan ik je vertellen.

Kalkoennek

Voorbeeldje, ik kan m’n kalkoenennek (die zit bij mij bij mn onderkin. zo'n hangend lossig vel-zakje) vastpakken en denken, bleeeeeeeh. Ik doe vervolgens een kalkoen na en denk dan ineens; nee wijfie, kijk jij eens even in de spiegel, in je ogen, en durf nou maar eens een kalkoen na te doen. Ik krijg een glimlach…Kijk aan mijn zelfspot is niks mis. Maar mezelf te kakken zetten ben ik mee gestopt! Ik zie precies waar ik vandaan kom en waar ik naar toe wil en weet wat daarvoor nodig is. En kalkoenen nadoen hoort daar niet bij!

Kinderen voor kinderen

Zucht…Ik hou van kinderen. Je krijgt er zo mega veel voor terug. Ze verrijken m’n leven ook zo enorm. Ik zou echt niet weten hoe ik m’n leven invulling moet geven als ze er niet zijn.

Nou m’n reet, dat weet ik dus wel hè!!!

Bakken met geld hou ik dan over dus als je me belt zit ik waarschijnlijk op een eiland het leven te vieren met een cocktail in m’n hand. Ik loop ook topless want nog niks is verzakt en uitgerekt. Ik heb het in een woord: supernaarmijnzinwedden

Stiekem…Effe tussen jou en mij gezegd, hou ik niet eens van kinderen.

Zegt ze dat nou echt?!

Ja weet je, ik weet niet of ik er nou zo goed in ben en of ik er nou echt zo van ben opgeknapt. Ik vond het allemaal best een heel gedoe eigenlijk. Een huilbaby tot 3,5 jaar en daarna IVF voor een 2e en in de tussenliggende jaren aan het zuurstof en de uppers.

Ohoh dat ken je niet zeggen. Meid ik ga nog effe door dus dan weet je dat.

Ze nemen ook ontzettend veel ruimte en tijd bij je weg. Ze zijn veelal lastig en als ik eerlijk ben stinken ze ook best vaak. Ik heb er 1 van bijna 4 die het presteert dat als ze aan de eettafel haar mond moet houden omdat we heel even, echt maar heel even naar haar grote broer willen luisteren, ze gaat staan op haar stoel, haar broek laat zakken en dan niet eens een windje laat maar een enorme lange ruft waar we allemaal natuurlijk helemaal ons gezicht niet consequent in de plooi kunnen houden, waarop mijn opvoeding ook weer naar de maan is voor die dag.

Je kan toch geen normaal gesprek voeren met je partner en, ik vind dit persoonlijk ook een hele heftige, ik eet al jaren m’n eten koud op omdat je altijd wel een frieckin brok vlees aan t snijden bent of een prakkie moet prakken omdat mamma weet hoe ik m’n prakkie wil hebben met de perfect afgemeten lepel jus.

Ik ben nog niet klaar

Als je dan in het zwembad zit omdat dat je kinderen zo gelukkig maakt en er komt er een bij je zitten en die doet dan heel liefdevol zijn handje op je been, knijpt er vervolgens liefdevol in en schud dan nog wat meer met dat kleine klauwtje dan durft ditzelfde super leuke kind ineens het volgende te zeggen; FLUBBERBEENTJES. Hé mam…met je lekkere flubberbeentjes. Ik zie in zijn ogen een mengelmoes van goodwill en paniek. Goodwill as in; ik vind je lief mam, ik kom in vrede, ik wil wat liefs tegen je tegen je zeggen. Paniek as in; ik zie aan het vuur in mijn moeders ogen dat dit compleet verkeerd uit gaat pakken.

Wat gebeurt hier???

In welke realiteit zit ik dan en is er een deur waar ik eruit kan? Dat ik lekker met m’n flubberbenen en kalkoennek uit kan checken. Hup zo door een zijdeurtje net als dat konijn van Alice in Wonderland of zo. Dat ik, wanneer ik er doorheen ben daar een of andere Don Juan klaar staat met een cocktail met fruit en vlaggetjes en parapluutjes, mij een aloha-slinger om mijn nek en een bloem in mijn haar duwt en zegt:

‘Ola chica, jij bent de vrouw van mijn dromen! Kom hier en laat me je meenemen op mijn jacht hier ver vandaan want dat verdien je’. Ik ga jou eens even heel erg laten zien en voelen hoe...

Kent iemand ene Don Juan? Ik hoor al jaren goeie verhalen over die gozert.

x Tien