Het is tijd voor een nieuwe generatie vrouwen

Het is te zonde van je tijd om ongelukkig te zijn over jezelf. Met jezelf. Dit vind ik echt! Ik spreek hiermee uit ervaring. Er zijn een legio aan mogelijkheden om hier wat aan te doen. Maar ja...Dan moet je wel willen. Echt willen.

Misschien herken je het als ik zeg dat we soms veel meer bezig zijn met overleven dan met leven. Ons leven leven naar hoe we dat willen, wat goed voelt, waar we blij van worden, in onze kern. Dit gaat van generatie op generatie. We weten niet altijd hoe we de boel kunnen omzetten naar jezelf compleet gelukkig voelen. Want is dat eigenlijk wel mogelijk in deze tijd van leven? Onze voorgaande generaties hadden ook allemaal hun uitdagingen. Dit is dus een gegeven waarvan we nu dus kunnen stellen dat dat altijd zal blijven bestaan.

Hoe gaan we hier dan mee om? Kiezen we voor een quick-fix, zijn we uit het veld geslagen, verkeerde leefstijl, aanpassingsgedrag? Ik deed dat zeker. Doe het hier en daar nog steeds. Fiësta-Tien en Tiny-Tien zijn daar een onderdeel van.

Bergbeklimmen

Ik wist niet zo goed hoe je je zelf nou in je kern moest veranderen. De berg leek me te hoog. Dus ik ben maar gaan wandelen en gaan kijken wat ik tegen kwam.

Hoe wordt je nou gelukkig? Hoe wordt je nou jezelf? Je nou je authentieke zelf? Ook weer zo'n woord die je veel hoort de laatste tijd. Wie is die authentieke zelf in vredesnaam? Als ik al een idee had then it scares the hell out of me.

Als je mij vraagt; wat doet Tante Tien nou eigenlijk, pitch jezelf eens, wie ben jij nou eigenlijk juh??? Nou, dan kan ik je vertellen dat mijn ademhaling ineens erg hoog zit of ik stop gewoon ter plekke met ademhalen. Waarom? Ik weet niet of ik het helemaal goed kan uitleggen zo even in het kort maar het heeft te maken met dat je mijn innerlijk kind zo hoppa in de spotlight zet terwijl martientje met kwikkies dat helemaal niet wil, Tiny-Tien krijgt dan het gevoel dat ze iets moet waarmaken omdat er anders mensen bij haar weggaan. Ik ervaar ook het volgende; 'het imposter syndrome'. Het Imposter syndrome valt als een verstikkende 4 seizoenendeken over me heen wat maakt dat ik denk, dat jij denkt 'jaaa die Tien is toch een partijtje nep en fake en die lult maar wat'.

Terwijl ik dit typ denk ik al; wat een bullshit eigenlijk. Maar goed dat ik dit dus even opschrijf, het uit mijn hoofd haal en er energie aan geef zodat het geuit word en niet in mijn hoofd blijft circuleren. Want nu ik er zo naar kijk denk ik, ik snap het, ik weet hoe het werkt bij mij, het is goed zo, ik ben goed zo. Het betekent niet dat ik er al helemaal ben, dat ik af ben, nee ik maak vlieguren. Ik ben hier eerlijk over. Ik ben er bijna, het voelt als nog 1 drempeltje. Tot authenticiteit hè...Persoonlijke ontwikkeling is nooit klaar.

Ik heb net een traject bij een coach afgerond en ben nog steeds niet af. Ja, mijn visie en waar ik naartoe wil is me duidelijk. De volgende Martine staat al klaar om ingenomen te worden dat is me ook duidelijk. Die klinkt ook heel mooi en er zou voor wat betreft de coach zo een strik omheen kunnen. Maar we bespeuren ook nog een stuk angst en slachtofferschap. Ik maak geen keuze. Niet kiezen is ook een keuze. Het imposter syndrome is voor wat betreft de buitenwereld dikke vette onzin. Ik heb het namelijk allemaal in huis. Ik pas het hardst op mezelf toe. Dat is het hele probleem denk ik ook. Ik kan zelf niet geloven dat er een grootsheid in me zit.

Van wijn tot yoghurtdagen

Het staat me niet...Het past me niet meer. Ik voel dit aan alles. Dus moet ik aan de bak. Moeten as in; ik ga aan de bak. Want ik wil dit en ik ga dit potjansodemieter doen ook!

Want als ik even terug ga in de tijd en denk aan de yoghurtdagen die ik al deed op mijn 18e tot aan nu dat ik me wil verdoven (want dat is het dan eigenlijk) op feestjes met wijn en sigaretten dan is dat niet iets waar ik nou per se blij van wordt. Het lijkt allemaal onschuldig maar is dat het wel? Het is voor mij een quick-fix waar ik op lange termijn niet goed op ga. Ik schaam me ervoor, het voelt enorm vervelend en het is niet meer wie ik wil zijn of ben. Hiernaast wil het ook niet doorgeven aan mijn kinderen.

Ik ben ontzettend veel aan het stoeien de afgelopen dagen met dit alles. Ben dingen gaan testen. Hoe ga ik om spelregels, hoe kan ik Fiësta-Tien podium geven en onder controle houden zodat Power-Tien de overhand krijgt. Het is mij helder, ik snap het ineens, ik geef eigenlijk net het antwoord al. Ik voel, let op wat ik nu zeg want dat is een belangrijke, ik voel! dat het er allemaal mag zijn. Ik mag er zijn met al mijn glorie. Dit maakt mij authentiek. Juist!

Mijn man zei van de week 'als iemand authentiek is dan ben jij het wel. Kijk ook eens naar wat je neerzet op je website bijvoorbeeld. Hoe mensen op je reageren, hoe je je opstelt in je sessies. Je moet het alleen zelf nog zien'.

Juist.

Emmers angst

Even een zijstapje naar Betty-Brein. Ons brein vuurt de hele dag allerlei gedachten op ons af. Dit doet ons ego. Dat is een hele handige sodemieter. Die zorgt ervoor dat we, even simpel gezegd, veilig kunnen oversteken, een blikje veilig open kunnen maken en dingen goed kunnen plannen. Maar ze verteld je ook de hele dag waar je allemaal wel niet bang voor moet zijn. Soms stort ze emmers angst over je heen. Dit heb je niet zo in de gaten, het is dat stemmetje in je hoofd waar je niet altijd goed naar luistert of op let.

Het stemmetje gaat de hele dag door en kan geprogrammeerd worden in positieve of negatieve uitlatingen. Bij mij waren het vooral negatieve uitlatingen geworden. Betty blaat de hele dag door met allerlei negatieve teksten. Maar dat had ik niet zo in de gaten. Ik ging met negatieve gedachten naar bed en stond er mee op. Je kunt misschien wel bedenken wat dat met je gemoedstoestand doet. Wat dit met je lijf doet.

Mijn ego schreeuwde zo hard, die overschreeuwde mijn hele lijf. Dit terwijl mijn lijf eigenlijk veel harder kan schreeuwen. Maar ja, dat wist ik niet.

Ik dacht dat mijn ego, mijn intelligentie het bij het juiste eind had. Daar kon ik wat mij betreft altijd op vertrouwen. Ik wist niet dat ik eigenlijk naar de stem in mijn onderbuik, mijn intuïtie, mijn vrouwelijkheid, mijn sacrale-centrum kon vertrouwen. Het deed het ook helemaal niet. Hoe moet ik voelen dan? Ik hoor het me nog zeggen tegen mijn coach ergens in januari.

Door verschillende dingen lukte het en kwam ik erachter dat mijn lijf eigenlijk veel harder kan schreeuwen. En dan niet van pijn maar van 'weten' wat het wil, wat het nodig heeft, waar het naartoe wil, welke keuzes ik moet maken. Wat ik voel wat ik wil en waar ik blij van word.

Plus en min

De negatieve gedachten liggen zeg maar een beetje aan de bovenkant. Hieronder zit dus angst maar er zitten nog wat andere lagen onder. Trauma bijvoorbeeld. Kijk en dat wordt opgeslagen in je cellen en daar heb je er nogal veel van dus daar knap je niet van op wanneer je ze daar lekker laat kwarren. Je krijgt er last van. Lichamelijke klachten, pijntjes, vermoeidheid, ernstigere klachten in lichaam en geest. Over(ge)spannen, burn-out, depressie...Er zijn zelfs onderzoeken dat er ernstige ziektes uit voort kunnen vloeien. Ik heb daar niet de juiste kennis over dus ga hier niets over zeggen. Ik lees er wel over.

Ons gevoel, onderbuikgevoel, intuïtie en wat je hart je verteld is nou niet perse super goed ontwikkeld. Tenminste, dat kan wel, maar het komt je niet 1, 2, 3 aanwaaien. Er is dus werk aan de winkel.

Tijd voor verandering

Onze generatie is heel belangrijk om verandering aan te brengen. Wij kunnen dat. Hier ben ik heilig van overtuigd. We moeten onze shit, onze trauma's opruimen en helen zodat we de onze niet doorgeven aan de nieuwe generatie. Zodat onze kids er hooguit over kunnen struikelen maar niet gevaarlijk hard van op hun plaat gaan met die bekkies helemaal open geschaafd.

Niet dat er dan een strik omgaat en dat we klaar zijn wanneer we onze wonden hebben verzorgd maar wel, dat we hiermee onze kracht laten zien. Dat we van overleven naar leven gaan. Dat we van sterke vrouwen naar powervrouwen gaan.

Het is belangrijk dat we onze dochters, nichtjes, vrouwen en meiden die na ons komen, leren dat we mogen leren. We mogen ontwikkelen. We mogen uit de bocht vliegen, huilen tot het snot eruit komt, terugkomen op gemaakte keuzes, nee zeggen zonder uitleg, wisselen van stemming ivm onze cyclus, leren voelen, leven vanuit vrouwelijkheid, blijven ontwikkelen, persoonlijk ontwikkelen.

Dit is zelfs de bedoeling. We hoeven nooit af te zijn. Het is niet dat onze mening of visie van 5 jaar geleden nu onzin is…We hebben ons in die 5 jaar ontwikkeld. Das heel anders denken.

We moeten heel veel loslaten, dat hoor je steeds vaker. Ja loslaten dat is helemaal hip. Maar we moeten ook dingen toe gaan laten. Dat hoor je gelukkig nu ook steeds vaker en wordt hopelijk ook hip.

x Tien