Oprah

Ik hou van Oprah. Dat begon al vroeg en op het moment dat ze met cadeaus ging strooien wist ik het zeker. Wauw! Je zou dat maar kunnen doen. Dat zou ik ook wel willen. Ik ben dol op weggeven en verbinden.

Ik vond de interviews overigens veel indrukwekkender dan het gestrooi met autosleutels. Ze wist de juiste vragen te stellen, de ander op z’n gemak te stellen waardoor er de mooiste gesprekken ontstonden. Ik wilde ook wel zo worden.

Ze is een van mijn grootste inspirators. Dit komt ook omdat, en dat klinkt misschien een beetje lullig, ze veel heeft meegemaakt. Dit verdoezelt het niet, ze trekt er lering uit en geeft het door. Ze heeft een hoop geklooi meegemaakt waarvan wij misschien maar de helft weten en begrijpen. Haar geklooi heeft ze zichtbaar gemaakt. Ontzettend zichtbaar. Hierdoor kun je haar weg naar rust, geluk en zelfliefde goed zien en dat doet wat. Het maakt haar mens en wij kunnen ook wat met die leerweg. We mogen van haar leren en zij laat zich nog steeds ontwikkelen door mensen en kennis.

Ik duik er lekker even in

Ik ben er even ingedoken en zie het eea gebeuren wanneer zij geïnterviewd wordt en wanneer zij zelf iemand interviewt. Wellicht is hier duidelijk over nagedacht hoor, vast wel maar daar gaat het niet om voor nu. Wanneer zij zelf wordt geïnterviewd krijg je een ander stukje te zien. Kwetsbaarder, meer eigen verhaal. Ze houdt rekening met de woorden die ze kiest, of de ander ze begrijpt, of de ander er iets mee kan, dat er een mooi gesprek ontstaat. Soms krijgt ze een vraag die haar ietwat van haar stuk lijkt te brengen. Dit is mooi, dan zie je aan haar lichaamstaal dat ze gaat vertellen vanuit haar herinneringen. Je krijgt een glimp van haar echte 'ik'. Niet dat ze hiernaast nep is natuurlijk. Maar dit werkt zo.

Ik kan hier trouwens uren over doorpraten maar wat ik nu nog wil zeggen is dat ik het heel bijzonder vind hoe zij alles verteld zonder ogenschijnlijke belemmeringen. Zij durft het beestje bij de naam te noemen en te zeggen hoe het eigenlijk zit. Ik ben dat aan het leren en het is best lastig. Zonder kwaad te worden, geïrriteerd te raken, geëmotioneerd te raken bij een ietwat lastige boodschap of gesprek. Zonder het bij jezelf te zoeken en gelijk te reageren en je adem inhouden naar doorademen en het gesprek ombuigen vanuit bijvoorbeeld liefde.

Kom maar binnen

Als Oprah binnenkomt in een ruimte gebeurd er iets. Je ziet het niet alleen gebeuren. Je voelt het ook zonder dat je er fysiek bij bent. Ze komt ook altijd tot in de puntjes gestyled binnen. Kan ze ook niet doen he. Ze kan ook een petje op doen en een baggy paarse broek. Nee zij komt vrijwel altijd als haar 'Higher Self' opdagen.

Ze heeft een natuurlijke manier van aansluiten bij de ander, de ander te volgen en te becomplimenteren waardoor de ander zichtbaar geroerd raakt. Die voelt zich gezien. Met humor maakt ze vervolgens de situatie een beetje lichter waardoor iedereen weer verder kan met zijn leven. Ik wilde ook zo worden. Maar ja, die droom is vast te groot. Vinden we dit zelf of wordt dit ons verteld? We kunnen immers ook geen prinses worden. Toch?!

Toen de talkshow stopte was ik oprecht een beetje verdrietig. Niet met Tranen en snot uit mn neus maar wel verdrietig in m’n lijf. Ik wilde niet dat het stopte, ik wil nooit dat fijne dingen stoppen. Momenten waar ik me zo op m’n gemak voel, lol maak, verbinding voel, mezelf overstijg. Dan voel ik altijd een soort heimwee gevoel als het voorbij gaat.

In het geval van Oprah bereid ik me al voor op t moment dat ze er helemaal niet meer is. Gek hè. Ik ben me hier helemaal niet zo bewust van maar nu ik er zo over nadenk doe ik dat eigenlijk nog wel bij meer mensen. Bekende mensen, popsterren ala Beyonce, actrices als Julia Roberts, mensen die bij onze generatie horen, op welke muziek we hebben gedanst waar de herinneringen zo weer bovenkomen als je die muziek hoort.

Ik wil dat het voor altijd vrijdag is

Ik wil niet dat dingen ophouden met bestaan. Dat ze voorbij gaan. Dat een feestje afgelopen is, een boottocht ten einde, dat een opleiding stopt, dat een kerstdag voorbij gaat, dat een goeie film afgelopen is, dat het weekend voorbij is, voor mijn part dat we ouder worden…Stop hou op.

Vrijdag is mijn favoriete dag. Op vrijdag staat het weekend voor de deur, mijn huis maak ik aan kant, de boodschappen zijn in huis, de bloemen staan op tafel, iedereen bijna weekend, in het weekend kan alles gebeuren…geen moeten, maar gebeuren. Zaterdag is de hoofddag dus de dag ervoor is de dag ervoor. De mooiste dag vind ik. Het gevoel van oooo wat gaat er gebeuren. Die excitement vind ik heerlijk.

Misschien komt dit wel omdat ik de dag voor kerst ben geboren…Hm dat zou zomaar kunnen. Wie zal het zeggen...

Wrap it up Tinie

Om de boel nog even aan elkaar te verbinden en af te ronden zodat dit verhaal nog een soort van klopt. Ik gebruik Oprah als inspiratiebron, net zoals ik dat bij mensen om heen doe. Dit kan zelfs de vrouw van de bakker zijn. Ik word namelijk de hele dag geïnspireerd. Ik inspireer ook weer anderen. Heerlijk! Oprah heeft eens gezegd dat iedereen die we 'aanraken' met onze aanwezigheid hoort bij ons nalatenschap. Ik geloof dit ook. Iedereen die we leren kennen, aanraken met onze energie, daar belanden deeltjes van in hun hart en onder hun huid. Tuurlijk weet er over weet ik veel 100 jaar jaar niemand meer wie Tante Tien is. Dit boeit mij niet. Wat me wel boeit hoe ik die andere 99 jaar beïnvloed. Hoe ik zoveel teweeg kan brengen, neer kan zetten, door kan geven en dit allemaal vanuit LIEFDE zodat deze komende jaren iedereen die mijn energie heeft aangeraakt heeft er op zijn minst een tikkie van is opgeknapt. Laat staan als je me echt leert kennen. Nou dan ga je level up hoor. Als je durft natuurlijk.

Ik zit ineens te denken...Wie weet wil ik wel een eigen talkshow hebben...

X Tien