Van FAALANGST naar STRAALANGST

Ik heb dus heel lang gedacht dat ik Faalangst had. Op de middelbare school volgde ik een training ervoor. Later ben ik het heilig gaan geloven en er naar gaan leven. Ik weet nu dat het geen Faalangst was maar angst om me uit te spreken. Om op de voorgrond te staan, om geluid te maken en om beoordeelt te worden. Mensen zouden dan zien dat ik misschien wel iets anders was en dat wilde ik niet. Ik wilde hetzelfde zijn, niet teveel opvallen. Dit terwijl mijn hele zijn bedoelt is om anders te zijn, mezelf te zijn. Maar ja...dat weet ik nu.

ADHD of creatief brein

Falen, iets niet behalen, niet succesvol zijn, er vooruit komen dat iets me niet gelukt is heeft me eigenlijk nooit gedeerd. Kou dan weer wel. Grapje...Even een zijstapje (frozen), welkom in mijn brein. ADHD ole ole. Oh nee ik ben niet mijn ADHD, ik heb een mega creatief brein waarnaar geluisterd wil worden.

We moeten door.

Anusmondje

Falen vind ik hooguit balen, meer niet. Ik heb waarschijnlijk heel erg mijn best gedaan, zal altijd ergens vol voor gaan en het ook afmaken. Behalve saxofoon spelen, dat heb ik afgelopen jaar vroegtijdig gestopt. Hier heb ik toch wel de spreekwoordelijke boot mee gemist. Op deze leeftijd kreeg ik het gewoon echt niet meer voor elkaar om een mond als een anus te houden en er dan ook nog eens geluid uit te krijgen. Mn fybro-fikkies leiden een eigen leven en de hond trok het geluid ook een partijtje slecht joh. Nee, saxofoon spelen heb ik niet afgemaakt maar dat is oke. Ik wilde het altijd al eens proberen en dat heb ik met veel plezier gedaan. 2x zelfs. Ik ben 2x begonnen en 2x gestopt. Dat is knap toch? Dat ik nog een keer heb gekeken op een ander moment of het me toch we zou lukken? Je zou kunnen denken, zonde van je tijd en geld? Ik denk zo niet.

Het was voor mij een les dat je dus altijd nog ergens aan kan beginnen zonder dat het een einddoel moet hebben. Het heeft wel een doel, een heel belangrijk doel zelfs en dat is dat je het probeert en er blij van wordt. Het doel moet niet zijn dat je professioneel en/of succesvol saxofonist wordt. Dus mijn doel, ik probeer het en leer er van, heb ik behaald. Heb ik dan gefaald? Zeker niet. Het heeft geleid tot een groter proces binnen mijn persoonlijke ontwikkeling.

Als iets dus niet gelukt is, hoe ik dat in het begin voor ogen had, heb ik eigenlijk geen gevoel van falen. Maar dat weet ik nu. Ik ben altijd trots geweest op mijn doorzettingsvermogen, mijn loyaliteit naar mijn gekozen activiteiten en mijn daadkracht. Dus Falen...Nee dat voelde eigenlijk nooit zo.

Veilig bij jezelf

Faalangst heeft te maken met het ontbreken van voldoende zelfvertrouwen hebben. Kijk en dat was er naar mijn idee aan de hand. Ik had minder tot zeer weinig vertrouwen in mezelf. Ik denk zelfs dat ik gewoon nooit echt goed geleerd heb om op mezelf te vertrouwen. Ik begrijp nu dat er een bepaalde veiligheid voor nodig is. Dat je je veilig voelt bij jezelf. Deze briefing had ik even gemist. Ik voelde me anders zoals ik net al zei. Ik werd bang om er niet bij te horen, om mensen te verliezen, dat mijn kop er af ging als ik me teveel uitsprak. Aanpassen en pleasen werd mijn tweede natuur.

Ik kreeg vaak te horen 'jij bent zo gevoelig', 'jij denkt zoveel na'. Dat klopt als een bus en dat was dus niet goed denk ik. De wereld is daar ook niet zo goed in volgens mij. Ruimte hebben voor gevoelige mensen. Je moet assertief zijn, zelfverzekerd, voor jezelf opkomen, hard roepen anders wordt je niet gehoord, hard zijn. Dat ben ik geworden, voor mezelf nog het hardste. Keihard.

Troetelbeertje STRAAL

Als ik erop terug kijk snap ik mijn keuze en zou hem tot begin 2024 zo weer maken. Ik kon het werkelijk niet aan om mensen te verliezen. Dat ze bij me weg zouden gaan omdat ik anders ben. Omdat ik mezelf ben of anders denk. Met al mijn gedachten en uitspattingen.

Maar als ik mezelf ben en me veilig voel bij mezelf, zo weet ik nu, dan straal ik! Mensen reageren er eigenlijk heel goed op. Er is nog niemand gillend weggelopen.

Ik kwam een paar maanden geleden in aanraking met het woord straalangst (Madelon van Hello woman vertelt hierover) en dat was natuurlijk niet voor niks. Ik moest uitzoeken wat dat inhield. Ik herkende er zoveel in.

Bij straalangst ben je bang om jezelf in het licht te zetten. Bang voor je eigen grootsheid, bang om te stralen. Je wordt groter en groter. Dit kan intimiderend zijn voor een ander. Wie denk zij wel niet dat ze is. Is ze hoogmoedig of arrogant ofzo? Dit zegt natuurlijk weer alles over de persoon die dit zo voelt. Het raakt iets in zijn of haar kern.

Ik heb dus eigenlijk misschien wel heel erg mn best gedaan om te falen ipv te stralen. Nu doe ik mijn best om te stralen. Ik moet zeggen, dat hele stralen gaat me eigenlijk best makkelijk af. Het is even onwennig geweest maar geloof me als ik zeg dat het echt de moeite waard is om het voor jezelf uit te zoeken hoe dat bij jou zit. Ik wordt er rustiger van en ik krijg energie. Dat ik nu 41 jaar ben kan ook wel meehelpen.

Zonder gekheid, en even blijvend bij de kern van dit verhaal, Dat hele stralen is een dikke vette aanrader! Toen ik het eenmaal begreep en toeliet zeiden er veel mensen 'wat zie je er goed uit', 'ben je afgevallen? Je lijkt wel groter geworden'. Maar dat was dat gestraal van mij wat hen aantrok. Ik stond rechtop en in mijn eigen licht en dat gun ik iedereen!

Ik merkte ook dat de reacties van anderen niet eens meer zo nodig waren. Ik ben oke, ik ben veilig bij mezelf, verzamel mensen om me heen die me inspireren ongeacht of zij dat ook bij of met mij doen. Dit is ontzettend bevrijdend!

Het lelijke eendje

Ken je het verhaal van het lelijke eendje?! Die zwom in de verkeerde vijver. Het zwom de andere eendjes achterna en zijn surrogaatmoeder zorgde zo goed mogelijk voor hem. Maar het lelijke eendje begon veel harder te kwaken dan de rest, hij werd groter dan de rest, hij viel wel heel erg op. Dat vond de surrogaatmoeder best ingewikkeld. Ze gingen toevallig naar een andere vijver en wat bleek...Er zwommen heel veel 'lelijke' eendjes met daarbij een moeder die de eendjes liet zijn zoals ze hoorde te zijn. Het lelijke eendje groeide ook nog eens uit tot een prachtige zwaan.

Dit was van het begin af aan de bedoeling.

Ik legde mn zoontje Tim (10) laatst uit dat ik het gevoel had dat ik erg lang in de verkeerde vijver heb gezwommen. Dat dit niet per se iemands schuld is maar dat ik vanaf nu wel in de goede vijver ga zwemmen. Tim begreep goed wat ik bedoelde. Ik zei hem dat ik merk dat ik hem soms ook het liefst binnen de lijntjes zie kleuren. Doe niet zo moeilijk, doe maar gewoon, val niet zo op. Dit zou voor mij namelijk een stuk makkelijker zijn in een wereld die soms veel vergt en ingewikkeld is. We hebben een mooi gesprek gehad over hoe we hierin in kunnen leren, hoe ik hier in leer en hoe we hier samen mee om kunnen gaan.

Stralende moeder zwaan

Ik hoop echt en hier ga ik erg mijn best voor doen, dat mijn kinderen stralend opgroeien in hun leven. Leven naar hun beste potentieel en dat het authentieke, mooie mensen mogen worden. Dat ze groot en grenzeloos mogen dromen en hun cirkel mogen vullen met mensen die goed voor hun zijn. En bovenal dat ze zich veilig voelen bij zichzelf en heel goed voor zichzelf kunnen zorgen.

En als dat voor een beetje opschudding zorgt hier en daar staat hun stralende moeder zwaan naast hun. Die begrijpt dat namelijk erg goed.

x Tien