Ze huilt maar ze lacht

Hier even een eerlijk verhaal van mij. Weinig zelfspot deze ronde maar ik probeer het te vertellen op een manier die voor mij goed voelt om te vertellen. Duidelijk, kort, zonder zijweggetjes, in Jip & Janneke taal. Niet te diep, het is niet volledig, maar wel helder. Rauw is het maar te waardevol om niet te delen. Deze blog voelt voor mij als de 'eindbaas'. De eindbaas naar openheid, kwetsbaar durven zijn en op weer een nieuwe manier van liefde voor mezelf toelaten.

Alles is grijs

Je bent vergeten wie je was, de sprankelende jij. Je kan het niet naar boven halen. Je kan niet achteruit. Je kan ook niet vooruit. Elke beweging die je lijkt te maken naar verlichting, je dag leuk maken, jezelf optutten, voor een ander zorgen, maakt het vaak alleen maar erger omdat je je erna nog slechter voelt omdat je het niet vol kunt houden.

Je bent op zoek naar verlichting, naar een weg eruit. Het lukt je alleen niet om die kant op te bewegen. Je voelt angst en misschien wel paniek.

- De kleur is eruit.

- De plannen zijn uit je.

- Je weet niet hoe het nu verder moet laat staan dat je zicht hebt op de toekomst.

- Je verliest een gevoel van waarde voor jezelf maar ook voor anderen.

Mensen in je omgeving willen je met man en macht helpen. Maar vaak duurt het te lang en iedereen is zelf ook belast met alledaagse dingen van z’n eigen leven. Dat leven wat best veel van ons vraagt.

Met een persoon omgaan die aan depressie doet of lijdt is niet makkelijk. Je doet dat er niet even bij. Wanneer je die keuze maakt maak je tegelijkertijd de keuze dat het onderwerp depressie ook in jou leven infiltreert. Niet dat jij als helper dan ook depressief wordt maar het zware gevoel, de onmacht, het niet weten wanneer iets eindigt, of het eindigt en hoe het eindigt…Dat is heel belastend en houden niet veel mensen vol.

Het zonnetje schijnt, de lucht is blauw

Het gaat niet over bijspringen in het huishouden als iemand een gebroken been heeft. Diegene baalt waarschijnlijk enorm maar heeft hoop en zal de ontwikkelingen met iedereen delen waardoor de omgeving ook meegenomen wordt in die hoop en dat goede mooie einde van het herstel van het been. Je kunt bij een gebroken been ook wel aardig de tijd inschatten van hoe lang er extra hulp nodig is. De extra hulp is vaak praktisch met hooguit een kopje thee en een praatje. Je kan de deur uit gaan met de tekst ‘sterkte he, Het gaat vast snel weer beter’. Dat voelt voor de hulpverlenende persoon behapbaar.

Bij depressie is de energie zwaar in het huis. Er is even geen kleur en geen hoop of toekomstperspectief. De omgeving kan vertellen dat de zon schijnt en complimenten geven over je huishouden, uiterlijk en dat diegene bijvoorbeeld heeft gedoucht, maar…er is geen hoop. Geen voelbare hoop. Er is misère en ellende en slachtofferschap en vooral heel veel grijs. Er zijn misschien wel 50 tinten grijs. Van lichtgrijs tot eigenlijk best wel pikzwart.

De persoon die aan depressie doet of lijdt voelt dit bij de omgeving en voelt zich hier heel rot over. Wil compenseren maar kan dat niet. Het gevoel van waarde daalt. En kan tot een punt zakken van zich compleet waardeloos voelen.
Zo voelde ik me... Waardeloos. Letterlijk zonder waarde. Heftig eigenlijk he. Dat iemand zich zo kan voelen. Dat ik me zo gevoeld heb. Iemand is ook geen depressief persoon. Het zegt niets over identiteit. Iemand ‘doet’ er aan, iemand ‘lijdt’ eraan. Dit is een hele andere manier van er naar kijken. Ik dacht namelijk dat ik, met 3 depressies een ‘depressief persoon’ was. Maar ik ‘deed’ er aan. Ik ‘leed’ eraan. Ik ben namelijk een positief ingesteld persoon vol avontuurlijke ideeën en vuur. Kleurijk en vol humor. Warm en gezellig. Ja ik denk veel na…Maar dat maakte me natuurlijk niet depressief.

Ik merk dat ik het, met al m’n kennis en ervaring moeilijk vind om voor een ander te zorgen die kampt met een mate van overspanning, burn-out of depressie. Ik weet toch hoe het is, hoe het echt zit, waardoor het komt en dus ook weg kan gaan...Waarom loop ik dan niet de deur plat bij diegene?

Ik weet waarom.

Ik kan er goed over vertellen maar ik kan er niet induiken. Ondanks dat ik de verschillende periodes aangekeken en geheeld heb, blijft het een 'rauw' stuk en ik moet door. Ik wil door. Ik merk dat ik de energie overneem en er last van krijg. Ik wil dat niet, ik begrens mezelf met liefde hierin. Ergens ben ik zover dat ik niet de last van een ander overneem en dat ik het bij die persoon kan laten liggen maar toch, ik ben hoogsensitief en kan een emotie en energie niet alleen opmerken en ervaren, ik kan hem zelfs dusdanig versterken zodat ik het in mijn hele zijn voel en ervaar. Het is zeker een kwaliteit, een mooi iets, ik ervaar voor dat moment haarfijn wat er aan de hand is. Het is inmiddels een machtig mooi onderdeel in mijn werk geworden. Dat is waar ik het laat zijn.

Depressie is een onderdeel waardoor ik uiteindelijk cvs/me heb ontwikkeld. Ik ben hier 5 jaar lang heel druk mee geweest (blog: Moeoeoeoeoe).

Ik kan me dit niet meer veroorloven. Wil dit ook niet meer. Ik kan niet alles uit de weg gaan, ik pik heel veel op van mensen en ik ga veel om met mensen. Hierom blijft de vermoeidheid en pijn misschien wel bestaan. Maar om hiernaast heel diep in het ‘huis’ van een ander te duiken waar er veel verdriet is en een zeer lage frequentie, dat kan, doe en wil ik niet meer. Eigenlijk kan ook niemand dat meer van me vragen. Ik bewaak hierin mijn grenzen voor de liefde voor mezelf. Grenzen stellen is een onderdeel van zelfliefde welke essentieel is voor een gelukkig leven. Wist ik niet…nu wel.

Op de trilplaat

Terwijl ik het nu opschrijf gaat m’n hartslag omhoog, ik voel grijsheid omhoog komen en m’n keel gaat langzaam dichtzitten. Lijfelijk verdriet komt omhoog, ik krijg pijn en mijn stem/ geluid wordt uitgezet. Ondanks dat ik het heb los getrilt tot in mijn cellen weet ik dat deze cellen een geheugen hebben. Misschien hou ik het hiermee onbewust of bewust vast, wie zal het zeggen. Ik ben er in ieder geval niet meer bang voor. Het zijn meerdere periodes geweest, meerdere versies van Martine die ik liefdevol bij de hand neem en meeneem in de toekomst. Ik kan niet zeggen dat ik blij ben voor deze periodes, daarvoor heeft het mij en mn gezin teveel gekost. Wel kan ik zeggen dat ik van die versies enorm heb mogen leren en dat ik daar heel dankbaar voor ben. De kennis en ervaring die ik nu heb maken mij precies tot wie ik ben.

Nu ik dit zo allemaal voel en ervaar schenk ik letterlijk een kop koffie in en ga met het gevoel aan de tafel zitten:

• Hallo rot-gevoel, ik zie jou. Ik hoor je en ik voel je. Ik heb van je geleerd en ben een wijs en completer mens geworden. De vrouw die ik nu ben, heeft van jou een SUPERPOWER gemaakt. Bedankt voor wat ik van je heb mogen leren. En nu mag je weer weggaan. Ophoepelen zelfs….Dit geeft een glimlach die ik nodig heb voor stap 2 in ontladen en van me afschudden.

Na het schrijven van deze blog ga ik het ontstane gevoel zorgvuldig van me afschudden. Letterlijk douchen, korte ademhalingsoefening en daarna lekker optutten. Optutten tot de persoon die ik nu ben. Dit omdat het gevoel ‘waardeloosheid’ me niet meer past maar altijd een soort van onder m’n huid blijft zitten. Dit heet trauma. Ik ga daar niet omheen draaien. Ik heb het verwerkt en ben geheeld maar ik en mijn lijf zijn het niet vergeten. Ik ben hier oké mee. Ik heb hier jaren mee overleefd, als survivor, maar nu geeft het me kracht en deel ik het als POWERVROUW!

Mijn mantra's zijn: Ik ben waardevol. Ik ben heel waardevol. Ik ben voor mezelf het aller waardevolst

IK HOU VAN MIJ

Ik ben soms groot

Ik ben soms klein

Altijd ben ik precies genoeg

Deze uitspraak staat op de homepage van mijn website en dat is niet voor niks. Hij is van mij voor iedereen die hem nodig heeft, die hem wil en kan gebruiken.

x Tien